میثم محجوبی - گروه ورزش
پنج سال گذشت، چند پیمانکار عوض شد، اما هنوز این چمن، چمن نشده. شاید از دور خوب به نظر برسد اما کافیست نزدیک شوید تا ببینید چطور بخش‌های زیادی زرد شده و در سایر نقاط هم نا‌همواری‌های زیادی به وضوح دیده می‌شود.
وضعیت امروز ورزشگاه پارس، نتیجه اهمال چندین ساله در ایجاد بستر لازم برای افتتاح و بهره‌برداری از آن است. به راستی چه ضرورتی داشت افتتاح این پروژه؟ برای شهری که مردمش به زحمت می‌توانند کوچک‌ترین ورزشگاه‌هایش را برای حمایت از تیم شهرشان پر کنند، ورزشگاه پنجاه هزارنفری برای کدام تیم در نظر گرفته شد؟ شاید در سال 76 و هنگام کلنگ زنی ورزشگاه، جو عمومی ‌شهر شیراز چنین چیزی را طلب می‌کرد. زمانی که ورزشگاه کوچک ارتش برای برق شیراز پُر می‌شد، اما زمانی که به افتتاح رسیدیم، دیگر اثری از آن حمایت مردمی ‌نبود.
البته اگر نیت این بود که با افتتاح این مجموعه، کل شهر به سمت حمایت جانانه از تیم‌های بومی ‌برود و بهره‌برداری و نگهداری از ورزشگاه نیز به بهترین شکل صورت گیرد، بله می‌شد از چنین پروژه‌ای دفاع کرد اما در عمل شاهد بودیم که هرگز چنان اتفاقاتی رخ نداد.
مدیرکل وقت ورزش فارس، هر بار در پاسخ به انتقاداتی که در خصوص افتتاح زودهنگام و پیش از تکمیل صورت می‌گرفت، پاسخ می‌داد که افتتاح این ورزشگاه با این نواقص، باعث می‌شود که روند تکمیل ورزشگاه سرعت بگیرد، اما در عمل شاهد هیچ سرعتی و هیچ عمل اساسی در پارس نبودیم.
فارغ از تمامی ‌نواقصی که رئیس هیئت فوتبال استان آن‌ها را نزدیک به 50 عدد می‌داند، وضعیت چمن ورزشگاه است که همیشه مورد سؤال بوده و بیشترین اعتراضات را در پی داشته. واقعاً چرا این چمن هیچ گاه درست نمی‌شود؟
سال گذشته در زمان مدیریت قبلی ورزش استان، پیمانکار جدیدی برای کاشت و نگهداری چمن پارس انتخاب شد، پیمانکاری که به زعم مدیریت وقت، با شناخت و تحقیق کامل انتخاب شده بود اما بعداً مشخص شد که چنین نبوده و حاجی‌زاده خبر نداشته که پیمانکار جدید، همان پیمانکاریست که سال‌ها پیش شاهکار ورزشگاه حافظیه را به جا گذاشته است.
پیمانکار پارس در سال گذشته به بهانه‌های مختلف از حضور عکاسان و تصویربرداران جلوگیری می‌کرد، هر بار با وعده‌های چندماهه برای تحویل یک چمن خوب، از مردم و مسئولان زمان می‌خرید. بالاخره با حدود شش ماه تأخیر از وعده اولیه، در بهار امسال عنوان شد که چمن ورزشگاه به حالت مطلوبی رسیده و به زودی تیم‌های شیرازی از آن بهره‌برداری می‌کنند. اما نه تنها این اتفاق تا پایان فصل گذشته (اردیبهشت 1401) رخ نداد، بلکه حالا وضعیتش به گونه‌ایست که نمی‌توان با قاطعیت گفت می‌تواند میزبان خوبی برای مسابقات فصل پیش رو(آغاز از مرداد 1401) باشد!
وضعیت پیست تارتان مجموعه نیز بسیار دلخراش است. ترک‌های بسیار بزرگ و عمیق و ورقه شدن بخش‌هایی از پیست، ظاهر زمین را بدتر از چیزی که قبلاً بود کرده و ترمیم آن هم نیازمند تأمین هزینه‌هایی گزاف است.
عصر چهارشنبه اول تیرماه که از چمن ورزشگاه بازدید می‌کردیم، نماینده پیمانکار حضور داشت و در پاسخ به اینکه چرا وضعیت به این حالت در آمده گفت: از اداره ورزش سؤال کنید! این وضعیت ناشی از بی‌آبی است و تقصیر ما نیست!
تیم پیمانکار چمن، هیچ گاه مسئولیت را به عهده نگرفته و همواره توپ را به زمین دیگری انداخته است. در چنین شرایطی لازم است که تصمیمی ‌جدی و اساسی برای روشن شدن تکلیف گرفته شود. آیا پیمانکاری که یک سال پیش چمن را تحویل گرفته، تضمینی برای تحویل دادن آن در زمانی مشخص نمی‌دهد؟ آیا نباید به ارگانی مانند اداره ورزش و جوانان استان پاسخگو باشد؟
فارغ از تمامی‌ صحبت‌هایی که در مورد نواقص ورزشگاه می‌شود، صحبت‌های یکی از نگهبانان مجموعه است که همه را به فکر فرو می‌برد. او از رسیدگی بسیار ضعیف به کارکنان مجموعه گلایه دارد و با وجود رضایت از پرداخت به موقع حقوق‌ها در چندماه اخیر، می‌گوید هنوز حقوق‌های مربوط به سال 99 را دریافت نکرده و این مشکل تنها مختص او نیست.
وی همچنین مواردی را بیان می‌کند از مشکلات عدیده و بعضاً عجیب کارکنان مجموعه که از حمایت‌های حداقلی برخوردارند. در شرایطی که اشخاص و خانواده‌هایشان از امنیت شغلی و مالی برخوردار نیستند، ضرورت صرف هزینه‌های گزاف برای ساخت و نگهداری ورزشگاه‌ها به شدت زیر سؤال می‌رود.