به گزارش برنا، این روزها شاهد تولید آثار متنوعی در شبکه نمایش خانگی هستیم، به‌طوری که آثار در دست تولید و تولیدات از پیش‌آماده شبکه نمایش خانگی با آثار دست‌ در دست تولید و در برنامه تلویزیون قابل مقایسه نیستند و می‌توان گفت پلتفرم‌های شبکه نمایش خانگی در حال حاضر به اندازه چند شبکه رسانه ملی در طول یک سال سریال‌سازی کرده‌اند و حتی برنامه تولید تا پایان سال 1403 را در رأس کار خود دارند.
با نگاهی اجمالی به این وضعیت تولید، می‌توان گفت بسیاری از بازیگران، کارگردانان و حتی نویسندگان به‌دلیل شرایط پرداخت، دستمزدها و حتی فرصتی که برای نزدیک شدن به خطوط قرمز در شبکه نمایش خانگی وجود دارند، مشتاق هستند که در این مدیوم فعالیت داشته باشند و عملاً کار برای سریال‌سازان در رسانه ملی مانند گذشته راحت نیست و با یک حساب سرانگشتی می‌توان گفت بسیاری از سریال‌های تلویزیون در مقایسه با آثار تولیدشده در پلتفرم‌های شبکه نمایش خانگی حتی فرصت دیده شدن نیز پیدا نمی‌کنند. 
شاید در حالت عادی اگر سریال گیلدخت روی آنتن هر یک از شبکه‌های تلویزیون می‌رفت با توجه به ساختار، جذابیت‌های بصری، روایت و بازی‌ها و کارگردانی و فیلم‌نامه بیش از خیلی از سریال‌ها سر و صدا به پا می‌کرد، اما در روزگاری که چند سریال موفق از جمله پوست شیر در شبکه نمایش خانگی می‌درخشد، دیده نشدن سریال‌های دیگر حتی در رسانه ملی که به شکل رایگان در دسترس مخاطب است، وجود دارد. 
تولیدات در شبکه نمایش خانگی در برخی موارد رنگ و لعاب سرگرمی‌سازی و نگاه آرتیستی که خودش را در وجوه مختلف از جمله فیلم‌نامه، کارگردانی، بازیگری و ... از دست داده است و تنها یک بیزینس محسوب می‌شود که تولیدکنندگان به دنبال ساخت‌وساز با هر کیفیتی در مدت زمان کوتاه برای رساندن به پلتفرم هستند و این مسئله طبیعتاً بخش کیفی کار را دچار خدشه می‌کند، مضاف بر اینکه فراموش نکنیم مخاطب پلتفرم‌های شبکه نمایش خانگی برای دیدن سریال‌ها باید دست به جیب شوند و با مبلغ گران ماهیانه برای هر یک از پلتفرم‌ها، دیدن سریال معمولی، عملاً یک نگرانی اقتصادی به همراه خواهد داشت. 
برخی از آثار تولید شده در پلتفرم‌های شبکه نمایش خانگی، انصافاً به لحاظ کیفی در قواره‌های این مدیای هزینه‌بخش نیستند، گاهی اوقات ما در رسانه ملی باتوجه به رایگان بودن شاهد سریال‌هایی هستیم که به هر دلیلی با هزینه‌های کم و توسط افراد کم‌تجربه ساخته می‌شود و مخاطب این فرصت انتخاب را دارد که این آثار را بخواهد یا نخواهد. 
اما وقتی که برای دیدن یک سریال، مخاطب مجبور به پرداخت هزینه است، طبیعی است که این توقع وجود دارد که تمام سریال‌های در همه پلتفرم‌های شبکه نمایش خانگی جدا از توجه به ژانر در بحث کیفیت نیز آثاری قابل‌قبول و قابل‌دفاع باشند، اگرچه بیش از 70 درصد تولیدات در شبکه نمایش خانگی با حضور چهره‌های مهم و گران سینمایی ساخته شده‌اند و در حد مطلوب، سازندگان به‌دنبال کم‌فروشی حداقل در این مدیوم نبودند. اما اخیراً شاهد ساخت و پخش سریال‌هایی به مراتب معمولی‌تر و ضعیف‌تر از سریال‌های سابق تلویزیون در این محیط خاص هستیم و خاطب با پرداخت مبلغ گران برای دریافت امتیاز ماهانه مجبور است یک سریال درجه 2 با بازی‌های ضعیف در ژانر طنز را در شبکه نمایش خانگی ببیند و در نظر بگیرید برای یک سریال که در هفته یک قسمت و در طول ماه تنها 4 قسمت از آن منتشر می‌شود، مبلغی نزدیک به 100 هزار تومان و گاهی نیز بیشتر را پرداخت کند. 
این عدد منطقی نمی‌باشد و برخی اوقات در پلتفرم شبکه نمایش خانگی شاهد ساخت سریال‌هایی ضعیف و دست‌چندم با بازی‌های ضعیف‌تر هستیم که تنها ادای سریال‌های طنز تلویزیون را درمی‌آورند و بدون محتوا با کارگردانی ضعیف و دور از شأن مخاطب در حال دست به‌سر کردن مخاطب با آثار دم‌دستی است. همان‌طور که می‌دانید شبکه نمایش خانگی باتوجه به هزینه‌بر شدنش تا زمانی می‌تواند مخاطب را با خودش همراه کند که در قد و قواره‌های مخاطب باشد و به لحاظ کیفی مخاطب را پای اثر بنشاند. 
این خطر جدی بیخ گوش پلتفرم‌ها، قابل حس است که اگر به سمت سری‌دوزی و ساخت آثار ضعیف باشند، عملاً این بازار خوش خط‌وخال سریال‌سازی، نزد مخاطب دیگر ارزش نخواهد داشت و عملاً حنای سریال‌سازان در پلتفرم‌های شبکه نمایش خانگی نیز برای مخاطب رنگی نخواهد داشت و با این توصیف باید گفت، این بازار خطر جدی مخاطب‌پراندن را باید حس کند و سریال‌سازان و مدیران پلتفرم‌ها بدانند که به دست آوردن اعتماد مخاطبی که قرار است برای سریال دیدن هم دست به جیب شود در معرض خطر جدی ساخت آثار ضعیف و بی‌کیفیتی است که اخیراً در برخی از پلتفرم‌ها مد شده است.