درست است فوتبال حرفه‌ای شده و تیم‌هایی در سطح اول فوتبال جهان هستند که گاهی در ترکیبشان از تنها یک یا دو بازیکن از کشور خود بازی می‌کنند، اما این دلیل نمی‌شود که ما نیز در کشورمان چنین رویه‌ای را به بهانه حرفه‌ای‌شدن، پیش بگیریم. 
حرفه‌ای‌شدنی که سال‌هاست در گام‌های نخست آن درجا زده‌ایم و دقیقاً نمی‌دانیم چه چیزمان واقعاً حرفه‌ای است که این یکی فاکتور را بخواهیم رعایت کنیم!  از طرفی، همه‌چیز را هم نباید فدای «حرفه‌ای بودن» کرد. 
این که بگوییم فوتبال روز دنیا به سمتی رفته که ملیت هم معنی نمی‌دهد، دلیلی بر درست بودن این رویه نیست؛ اولاً که تیمی مثل منچسترسیتی، از تمامی زوایا خود را به تیمی بین‌المللی و جهانی تبدیل کرده. تیمی که در جای‌جای دنیا هوادار دارد، پس حق دارد که تیمش را هم بر این اساس ببندد، اما تیمی مثل نساجی مازندران که فقط در شهر و استان خود هوادار دارد چه؟  آیا آنجا هم باید به بحث بومی‌گرایی بی‌توجه بود؟  
در شهر خودمان، شیراز هم چندسالی است شاهد چنین رویه‌ای بوده‌ایم و گاهی تعداد بازیکنان شیرازی و فارسی تیم شهرمان آن‌قدر کم بوده که شاید تعداد نفرات حاضر از یک استان مشخص در فجرشهید سپاسی، بیشتر از استان فارس بوده باشد! 
چنین رویه‌ای از یک طرف ظلم به بازیکنان فوتبال این شهر است و از طرف دیگر، در درازمدت هم به خود باشگاه لطمه می‌زند. بازیکنی که اهل این شهر و استان است، مسلماً در مقابل پیشنهادهایی که از سایر استان‌ها به سمتش می‌آید، بیشتر مقاومت می‌کند تا آن بازیکنی که تعلق خاطر چندانی به شیراز و فارس ندارد. این نکات چندان ظریفی هم نیست و حتماً باید مورد توجه کادر فنی و مدیریت باشگاه‌های کوچک و بزرگ استان قرار بگیرد.
توضیح واضحات است اگر بگوییم منظور ما، ارجح دانستن بازیکن بی‌کیفیت بومی به بازیکن باکیفیت غیربومی نیست و هدف از نگارش این مطلب، صرفاً درخواستِ توجه، توجه و توجه بیشتر به حمایت از تولید داخلی است.