از بسیاری از کوچه‌پس‌کوچه‌های شیراز که می‌گذریم، شاهد این هستیم که خانه‌های قدیمی به آپارتمان‌ها و مجتمع‌های ساختمانی تبدیل شده‌اند؛ چندواحدی‌هایی که شاید اگر تعداد آنها به 8 واحد هم نرسد، اما همسایه‌ها حتی یکدیگر را هم نمی‌شناسند.
دیگر کمتر دیده می‌شود که همسایه‌ای در خانه بغلی را بزند و بخواهد حال همسایه‌اش را که چند روز است خبری از او ندارد، بپرسد.
اینکه می‌شنویم فردی که در آپارتمانی تنها زندگی می‌کرده و تا چند روز پس از مرگش به‌خاطر بوی نامطبوع، مرگش فهمیده می‌شود، داستان تلخی است که یکی از عللش همین فراموش‌شدن فرهنگ همسایگی است.
کوچه‌هایی که دیگر بچه‌ها در آن بازی نمی‌کنند، همسایه‌ها حتی درِ خانه‌هایشان نمی‌ایستند تا چندکلامی حرف بزنند و فرصت تعامل و استفاده از تجارب پیرمردها و پیرزن‌هایی که زندگی را به جوان‌تر‌ها می‌آموختند، 
از بین می‌برد.
باید از فرصت‌ها در محلات مثل فرهنگ‌سراها و مساجد بیشتر و بیشتر استفاده شود تا تقویت فرهنگ همسایگی به‌ویژه برای نسل جوان به انجام برسد. این کار به فرهنگ‌سازی نیاز دارد و موجب افزایش همدلی در کوچه‌پس‌کوچه‌های شهرمان می‌شود؛ موضوعی که هرکدام از ما به عنوان شهروندان باید در مقابلش یک مسئولیت اجتماعی حس کنیم، وگرنه بچه‌های ما و نسل بعدی چیزی به نام همسایه را نخواهند 
شناخت.
هوای یکدیگر را داشتن در همسایگی مصداق مهربانی و عطوفتی است که در فرهنگ ایرانی‌اسلامی و آموزه‌های ما همواره بر آن تأکید شده است. باید دانستن حال همسایه را تقویت کنیم و نگذاریم مهربانی در جامعه ما کمرنگ شود؛ چراکه در کنار تمام دشواری‌های زندگی این مهربانی‌هاست که یک جامعه را بانشاط و پرامید نگه می‌دارد.