محمدرضا جوکار - میثم محجوبی 
در شماره قبل به بخش اول صحبت‌های استعدادیاب کهنه‌کار تیم‌های ملی پایه و مربی باتجربه فوتبال شیراز پرداختیم. مسعود مقیم که به دفتر شیرازنوین آمده بود در گفت‌و‌گویی مفصل به بیان ابعاد مختلف فوتبال پرداخت و ضمن بیان مشکلات و معضلات به چیزهایی که می‌توانیم به آنها امیدوار باشیم نیز اشاره کرد.
در قسمت قبل خواندیم که مقیم از نقش پررنگ مطبوعات در پیشرفت فوتبال، ضرورت برقراری احترام در جامعه فوتبال، لزوم نظارت خانواده‌ها بر مدارس فوتبال، دِین خود به پیشکسوتان شیراز و استان و لزوم تربیت مربیان مجرب برای هدایت استعدادهای بی‌شمار فوتبال گفت.
در قسمت دوم به بخش دیگری از صحبت‌های این مربی بازیکن‌ساز می‌پردازیم و در شماره یکشنبه نیز بخش سوم این گفت‌وگو را از نظر خواهید گذراند.
 این همه استعداد، نیاز به مربیان خوب دارند
باید مسائل زیرساختی‌مان را حل کنیم؛ اگر می‌خواهیم در آینده بزرگی کنیم، باید در این مورد خیلی خیلی پیشرفت کنیم؛ این یک اصل است در فوتبال دنیا. اما به نظر من همه‌چیز دست خودمان است؛  خودمان باید مشکلاتمان را حل کنیم. اینکه پول نداریم و سخت‌افزاری ضعیف هستیم، درست است؛ استانی هستیم که همیشه از این نظرها مشکل داشته‌ایم، اما از طرف دیگر معدن استعداد هم هستیم! ما استانی هستیم به اندازه یک کشور و در هر شهرستانی که برویم، استعدادهای زیادی در هر یک از رشته‌های ورزشی کشف می‌کنیم؛ انگار شرایط اقلیمی این استان، ورزشکار پرور است. اما چرا در سال‌های اخیر این روند ظهور چهره‌های شاخص در فوتبال فارس کمرنگ شده؟ این مسئله باید ریشه‌یابی شود؛ فکر می‌کنم باید به مربیان جوان شهرمان کمک کنیم که رشد کنند، چون همین عزیزان هستند که آینده کودکان فوتبال دوست امروزمان را می‌سازند.
 کار فنی هم به تنهایی کافی نیست
در پرورش استعدادها، ما بخشی داریم به نام بخش روحی روانی؛ اگر روی این بخش نتوانیم به خوبی کار کنیم، هر چقدر هم در بُعد فنی خوب کار کرده باشیم، نمی‌توانیم به آن نتیجه مطلوب برسیم؛ یعنی این بخش روحی روانی است که منجر به شکوفایی استعدادها می‌شود. 
 بیشتر مدارس فوتبال نگاه صرفاً اقتصادی دارند
در بحث آموزش باید یک چیز را مشخص کنیم؛ به دلیل شرایط اقتصادی که در کشورمان وجود دارد و فشاری که همه ما داریم تحمل می‌کنیم، آن مدیر مدرسه فوتبال یا مربی که به این مدارس وارد می‌شوند، ممکن است دو دیدگاه داشته باشند؛ ممکن است دیدگاهی کاملاً اقتصادی داشته باشند و صرفاً به فکر درآمدزایی باشند و یا به این فکر کنند که در کنار درآمد، بحث آموزش را هم باید به بهترین شکل انجام دهند. باید بررسی کنیم ببینیم چند درصد از این مدارس فوتبال، دارند کارشان را اصولی پیش می‌برند.
 من فکر می‌کنم درصد بالایی از آنها، فقط روی مسائل مالی تمرکز دارند؛ سعی می‌کنند از مربیانی استفاده کنند که قرار نیست برایشان خیلی هزینه شود و آن مربی هم کمتر می‌خواهد وقت بگذارد و چندان به فکر پیشرفت خود در مسائل فنی یا شرکت در کلاس‌های روانشناسی نیست. چون با آن حقوق کم، برایش نمی‌صرفد آنقدر وقت و هزینه بگذارد. پس می‌بینیم که چطور نگاه صرفاً اقتصادی، می‌تواند به آینده بچه‌هایی که با هزار امید و آرزو پا به میادین فوتبال گذاشته‌اند، ضربه بزند. اگر این‌ها درست شود، اگر نگاه‌ها صرفاً جنبه اقتصادی نداشته باشد، می‌توانیم امیدوار باشیم که فوتبالمان به روزهای خوب گذشته‌اش برگردد.
 بدون اقتصاد، هیچ چیزی جلو نمی‌رود
چرا استعدادها دیده نمی‌شوند؟ چرا استعدادها از سن 14 سالگی از استان خارج می‌شوند و در جایی دیگر دیده می‌شوند؟ چون ما در بخش آموزش و حمایت، ضعف داریم؛ باید این را درست کنیم، اما چگونه؟ یکی از بهترین راه‌ها این است که کارشناسان و خبرنگاران مطلع، نقطه نظرات خود را به گوش مسئولان فوتبالی استان و شیراز برسانند. این‌گونه می‌توان به انجام کاری کارشناسی امیدوار بود؛ باید بررسی و کالبد شکافی شود؛ بایستی در کلاس‌های مربیگری ما، کار جدیدی انجام دهیم و همچنین در مدارس فوتبال، بخشی را اضافه کنیم که نظارت و کنترل کافی برقرار شود. اگر بتوانیم نظارت کافی داشته باشیم و البته در کنار آن، اقتصاد خوبی هم داشته باشیم، همه چیز درست خواهد شد. چون بدون اقتصاد، هیچ چیزی جلو نمی‌رود، اما اگر پول در کنار آموزش صحیح فنی و اخلاقی قرار بگیرد، می‌توانیم به رسیدن به نقطه‌ای ایده‌آل امیدوار باشیم.
 ستاره‌های فارسی کوچ کرده‌اند
می‌گفتند تیم ملی نوجوانان در مسابقات آسیایی هیچ بازیکنی از فارس نداشته و باید در این‌باره یک توضیح مهمی بدهم؛ ما باید 50 بازیکن را به فیفا معرفی می‌کردیم که از میان همان‌ها نفرات اعزامی به مسابقات آسیایی را باید انتخاب می‌کردیم. فکر می‌کنید از آن 50 نفر چند نفر اهل فارس بودند؟ پنج یا شش نفر! این رقم خیلی خوبی است، اما چرا کسی نمی‌دانست؟ چون دیگر هیچ‌یک از آنها در تیم‌های شیرازی بازی نمی‌کنند! در حالی که همه آنها را مدارس فوتبال شیراز تربیت کرده بودند، اما مشکل همیشگی فوتبال فارس همین است که بازیکن‌ها برای پیشرفت مجبورند از اینجا بروند. پس نگوییم استعداد نداریم، باید مشکل را در جای دیگری جست‌وجو کنیم. 
 نقش مربی قدیمی در لحظات حساس به چشم می‌آید
اگر قرار است کارهای بزرگ انجام دهیم، باید از آدم‌های بزرگ استفاده کنیم؛ آدم‌هایی که تجربه دارند. در فوتبال ما از پیشکسوتانی که سال‌های سال در این راه تجربه کسب کرده‌اند، استفاده نمی‌کنند؛ شاید می‌گویند آنها قدیمی هستند و به درد فوتبال مدرن نمی‌خورند، اما این تفکر اشتباه است؛ مطمئن باشید تجربه قدیمی‌ها همیشه در جاهای مهم به کار می‌آید. پیشکسوت فوتبال نمی‌خواهد به مربی بگوید طوری تیم را تمرین بده که ما 30 سال پیش تمرین می‌دادیم! او می‌تواند نکات ظریفی از نوع مدیریت و کنترل بازیکنان به سرمربی گوشزد کند. یک پیشکسوت می‌تواند نقطه‌عطفی باشد برای تیم‌های جوان که احساس کنند تکیه‌گاهی دارند و هر جایی گیر کردند، یک آدمی هست که می‌تواند به آنها مشورت بدهد. بنابراین مربیان جوان نباید در برابر حضور یک پیشکسوت در کنارشان، مقاومت کنند. 
مگر منِ مسعود مقیم، همه چیز را بلدم؟ الآن هم که تیم به جام جهانی رفته، تازه باید مطالعه من شروع شود که چه کاری باید انجام دهیم؛ فوتبال یک دریاست که نمی‌توان به تهِ آن رسید. پیشکسوتان هم باید به مربیان جوان کمک کنند و اگر من به نوبه خودم این کار را نکنم، ظلم کرده‌ام؛ من وظیفه خودم می‌دانم که به‌عنوان یک پیشکسوت که مدیون این استان هستم، به هم‌استانی‌هایم کمک کنم؛ آن هم پیشکسوتان خوب فوتبال شیراز که هیچ‌گاه چشمداشت مالی نداشته‌اند و دوست دارند عاشقانه کمک کنند. پس لازم است که در فوتبال این شهر، دیدگاه‌ها نسبت به پیشکسوتان تغییر کند.
 موفقیت حاصل ترکیب بومی و غیربومی است
به نظر من باید بخشی از تیم‌ها را بازیکنان بومی تشکیل دهند، اما این نباید به صورت مطلق باشد.، چون بازیکن شیرازی زمانی پیشرفت می‌کند که در کنار بازیکنان خوب شهرهای دیگر قرار بگیرد. باید این بازیکنان در کنار هم آب‌دیده شوند و از همدیگر درس بگیرند؛ به نظر من چنین ترکیبی می‌تواند اتفاقات بزرگی را رقم بزند. زمان قدیم که تیم‌های شیرازی موفق می‌شدند، به این خاطر بود که بازیکنان بزرگتر با تفکرات بزرگتر در کنار بازیکنان مستعد شیرازی قرار می‌گرفتند که شاید آن زمان سطح توقعشان پایین بود. حضور در کنار بازیکنان مطرح، باعث افزایش اعتماد به نفس این بازیکنان می‌شد و همین اتفاق افتاد که در مقطعی، تعداد زیادی از بازیکنان شیرازی به تیم‌های ملی امید و بزرگسالان راه یافتند. بنابراین راه درست این است که ضمن تأکید روی استفاده از بازیکنان بومی باید از بازیکنان خوب استان‌های دیگر نیز استفاده کنیم.
 قبلاً هم مشکل مالی داشتیم اما موفق بودیم
ما همین الآن در استان فارس با تمام مشکلاتی که برای فوتبالمان پیش آمده، باز هم چندین بازیکن در تیم‌های خوب کشور داریم؛ البته شکی نیست که به دلیل برخی تفکرات، این روند بازیکن‌سازی کمی مختل شده، اما با همه این مشکلات، بازیکنان خوبی پرورش پیدا می‌کنند. حالا اینکه از یک سنی به شهرهای دیگر کوچ می‌کنند، یک علتش مسائل مالی است، اما من می‌گویم همه چیز این نیست؛ مگر قبلاًمشکل مالی نداشتیم؟ اما چقدر بازیکن در تیم‌های ملی داشتیم؟ چرا الآن نداریم؟ چون در بخش آموزش مربیان و البته در بخش مدیریتی مشکل داریم و باید روی این دو مورد تجدید نظر جدی کنیم.