همه ما برآنیم که ازدواج اولین تعهد عاطفی و حقوقی است که افراد زیادی در سنین بزرگسالی آن را قبول می‌کنند.
بی‌تردید یکی از مهم‌ترین تصمیمات زندگی ازدواج است و انسان در زندگی خود باید عاقلانه و درست شریک زندگی خود را انتخاب کند.
شاید سه دلیل اصلی برای ازدواج که وجود دارد(عشق، هم‌نشینی و تحقق انتظارات) باشد.
عشق معنای متفاوتی در افراد دارد؛ یکی عشق را شادی، یکی غم و دیگری آن را تولدی دیگر معنا می‌کند؛ در کل عشق به مجموعه‌ای از احساسات مثبت و عمیق اشاره می‌کند که معطوف به قلب دیگری است.
نکته جالب در زندگی این است که افراد با هدف هم‌نشینی نیز ازدواج می‌کنند و عشق مربوط به هم‌نشینی، محبتی است که نسبت به افرادی احساس می‌کنیم که زندگیمان به طور عمیق با آنها پیوند خورده و این همان عشقی است که بر شراکت در تجربه استوار است.
عشق و علاقه را همیشه به خاطر آنچه که در باطن خود دارد می‌پذیریم؛ عشقی که در آن می‌دانیم طرف مقابل همیشه در کنار ماست. شناخت انتظارات، بیان آنها و تلاش برای تحقق آن در حد اعتدال چیزی است که خشنودی را در روابط زناشویی محقق می‌سازد. اگر بخواهید بدانید زوجین همیشه انتظاراتی را از همسر خود دارند و افراد این عقیده را پذیرفته‌اند که ازدواج ارضای هر نیاز روانشناختی را به همراه دارد و همین عقیده غیر واقع‌بینانه است که دامی برای سرخوردگی زناشویی خواهد بود.
انتظار همیشه شاد بودن، رفع نیازها و تحت حمایت و تأیید بودن همیشگی از جمله همین عقاید است. شاد بودن به‌عنوان یک فرد یا یک زوج پیوسته و در تمام عمر، کار سختی است. هیچ فردی همیشه شاد نیست و برای زوج‌ها طبیعی است که دوره‌هایی از ناشادی، کشمکش یا فشار را تجربه کنند. تصویری که می‌توان از ازدواج ارائه داد خوشی و سعادت پیوسته زناشویی است. واقعیت این است که ازدواج فرد را شاد نمی‌کند، شاد نگه نمی‌دارد یا کمک نمی‌کند که از زحمت و سختی دور شود. به طور قطع کسی که هدفش از ازدواج، همیشه شاد بودن است، محکوم به شکست است.
گرچه در ازدواج‌های موفق الگوها متنو‌ع‌اند ولی قواعد مشترکی وجود دارد؛ بعضی از قواعد مشترک در ازدواج‌های موفق با الگوهای عملکردی متنوع مشاهده می‌شوند. همسران در یک زندگی زناشویی موفق، با دوام و توأم با رضایت به یکدیگر احترام می‌گذارند؛ هر یک از همسران بعضی ویژگی‌ها یا توانایی‌های قابل احترام را در دیگری می‌یابد؛ مثل همسر خوبی بودن، تأمین مخارج کردن، طبع و ذوق هنری داشتن و ... هرچه میدان احترام‌گذاری به یکدیگر وسیع‌تر باشد زندگی زناشویی رضایت‌مندانه‌تر خواهد بود و باعث احترام و ارزش‌گذاری به طرف مقابل خواهد شد؛ همین امر مثبت ازدواج را حمایت و پایدار خواهد کرد.
زن و شوهر باید به این درک برسند که انتظار بی‌جا و نامناسب داشتن از همسر خود باعث گستگی زندگی می‌شود، پس می‌توانند با رفتار و انتظارات به‌جای خود زندگی شاد و مفرحی با شریک زندگی خود داشته باشند.
با همدلی به سخنان یکدیگر گوش می‌دهند و در جست‌وجوی عواملی‌اند که در روابط آنها تأثیر مثبت به‌جا می‌گذارد. آنها آزادند که نه تنها فقط از یکدیگر، بلکه از هر آنچه ممکن است یعنی شرکت در فعالیت‌ها و کارهای فرعی خارج از محیط زناشویی همراه همدیگر و یا به طور فردی لذت ببرند.
در یک ارتباط زناشویی توأم با حس همکاری و مشارکت ممکن نیست زن و مرد همیشه با یکدیگر موافق باشند، اما می‌توانند به راحتی مخالفت خود را اعلام کنند و این امر مورد پذیرش قرار می‌گیرد که با هم به دنبال راه‌حلی بگردند که مورد تأیید هر دو قرار گیرد.
زوج‌های خشنود و راضی از مهارت‌های ارتباطی خود به نحو احسن در زندگی مشترک استفاده می‌کنند و رفتار و حالات یکی از زوج‌ها همیشه محرک نوع خاصی از واکنش‌های طرف دیگر است.