فیلم «مست عشق» به‌دلیل هارمونی معناداری که در هویت‌بخشی به مدارجی از عشق دارد، به اثر خوبی تبدیل شده که می‌تواند مخاطبش را تحت‌تأثیر قرار دهد.
به گزارش ایرنا، جدیدترین ساخته سینمایی حسن فتحی، یک اثر معرفت‌شناسانه و شخصیت‌محور است که می‌تواند متناسب با الگوریتم هدفی که ترسیم کرده، بهره‌برداری‌های لازم را به‌عمل آورد.
فیلم، برخلاف آنچه که تصور می‌شود، سه قطب داستانی متفاوت دارد: شمس تبریزی، مولانا و کیمیا خاتون. فضاسازی‌های دراماتیک به سمتی است که تم عاشقانه در مواجهه با هر‌یک از این سه قطب، کارآیی دراماتیک داشته و فصولی از داستان را به خود اختصاص 
می‌دهند.
مست عشق، یک افتتاحیه به‌اندازه و به‌دور از هیجان دارد. دو کاراکتر شمس و مولانا، ورودهایی درست به پروسه داستانی دارند و با پرداخت‌های اغراق‌گونه بدرقه نمی‌شوند. فیلم در راستای فضاسازی‌های عاشقانه، خود را چندان درگیر جزءنگری‌های مستندگونه نمی‌کند و نگاهی کلی به مقولات روایی دارد. این سیاست، تا پایان داستان دنبال شده و به همین جهت، هیچ بیرون‌زدگی از پوسته روایت عاشقانه در داستان دیده نمی‌شود.
غلظت تم داستانی اثر در کنار تعدد کاراکترهای پرکارکرد سبب شده تا مست عشق به لحاظ هویت داستانی بتواند مخاطب خود را درگیر کرده و او را با داستان همراه کند.  مشکل فیلم اما بدنه ‌روایی نه‌چندان قوام‌ یافته آن است. فیلم پس از یک فصل افتتاحیه دوست‌داشتنی، همین که وارد فصل دختر مسیحی می‌شود، از ریتم می‌افتد و دو کاراکتر شمس و مولانا، برای دقایقی طولانی از پروسه داستان‌گویی کنار می‌روند که این فضا باتوجه به عدم‌پتانسیل کاراکتر مریم در داستان‌پردازی، لحظات راکدی را در میانه فیلم رقم می‌زند که خیلی احساس می‌شود و به چشم می‌آید.
همچنین ترسیم شکل قصه‌گویی داستان، که شامل فلاش‌بک و فلاش‌فورواردهای نسبتاً زیاد است نیز چندان کارگر نمی‌افتد و در برخی مواقع، سبب خلط مبحث می‌شود که آن ارتباط بهینه را از مخاطب می‌گیرد. این اتفاق در فصول پایانی داستان که بحث معرفت‌شناسی، کارکرد عمیق‌تری پیدا می‌کند، نقش مؤثری در گنگ شدن فضای ذهنی مخاطب ایجاد 
می‌کند.
این اتفاق حتی با تدوین فعلی نیز سازگاری چندانی نداشته و ابهاماتی را در خلال داستان ایجاد می‌کند.
هم‌چنان‌که این دو مؤلفه، نارسایی‌هایی را در فیلم رقم می‌زنند اما فیلم‌برداری و موسیقی، دو مؤلفه درخشان فیلم هستند که ابهت و تأثیرگذاری فیلم را بیشتر کرده و مسیر عاشقانه روایت را تأثیرگذارتر جلوه می‌دهند.
مست عشق البته از منظر ساختار، حساب‌شده ورود
کرده است. تقابل شمس و مولانا و فرآیند تدریجی جذب مولانا به سمت شمس، به‌خوبی ترسیم شده. همچنین در فصل فینال که منصه عینی به‌خود رسیدن است، جلوه‌های درست و دقیقی از وارستگی مشاهده می‌کنیم که این دگردیسی و تبتل، با آن سکانس رقص سما، علیرغم بحث زیبایی‌شناختی، حسن‌ختام موجهی برای این فیلم به‌شمار می‌رود.
همچنین شخصیت‌پردازی به‌اندازه، از دیگر مزیت‌های این فیلم است که کمک بسیاری به هویت‌بخشی فیلم می‌کند. در این فیلم، به همین اندازه، نیاز بود تا از شمس و مولانا بدانیم و ببینیم و بنابراین با شکل محدودی از رفتارشناسی و مسأله‌مندی این دو کاراکتر مواجه هستیم که متناسب با فضاسازی داستان و آنچه قصه از این دو کاراکتر می‌خواهد، به‌اندازه و میزان است.
مست عشق را نباید با پیش‌فرض کلی شمس و مولانا به تماشا نشست. فیلم، تنها بار عاشقانه‌ای را از سه منظر به تصویر می‌کشد که جنبه‌ای معرفت‌شناسانه داشته و از این منظر، به‌خوبی می‌تواند رسالت خود را پیاده کند. غلظت تم داستانی اثر در کنار تعدد کاراکترهای پرکارکرد سبب شده تا مست عشق به‌لحاظ هویت داستانی بتواند مخاطب خود را درگیر کرده و او را با داستان همراه کند.
مراسم اکران خصوصی فیلم سینمایی مست عشق شامگاه سه شنبه ۴ اردیبهشت ۱۴۰۳ با حضور اصحاب فرهنگ و هنر در پردیس سینمایی رز مال برگزار شد.