روند سرمایه‌گذاری در کشور همچنان گیج و هشداردهنده است. برای تابستان سال آینده با کمبود شدید برق مواجه هستیم و این مهم نشان می‌دهد در مهم‌ترین حوزه سرمایه‌گذاری همچنان بدون برنامه هستیم؛ چرا که تکلیف ما با برجام یا شبه‌برجام و در اصل یک توافق بین‌المللی سیاسی‌اقتصادی با ملل جهان روشن نیست.
اگر بخواهیم تعداد داوطلبان سرمایه‌گذاری درایران را شمارش کنیم، به رقم صفر خواهیم رسید؛ چراکه در حوزه‌های زیرساختی از نعمت وجودی سرمایه‌گذاران داخلی و خارجی محروم مانده‌ایم. این یک واقعیت است که در نظام اقتصادی جهان، تعریف، ساخت و بهره‌برداری از زیرساخت‌ها و در معرض سرمایه‌گذاری قراردادن آن‌ها وظیفه دولت‌هاست، اما در کشور ما متأسفانه این اتفاق نیفتاده است و دولت قادر به سرمایه‌گذاری در بخش‌های زیرساختی مانند برق و گاز نیست. 
ما حتی قادر نیستیم برق را به شهرک‌های صنعتی کشور برسانیم و برای این اتصال مهم در حوزه تولید، از خود کارآفرینان و صنعتگران می‌خواهیم تا مسیر انتقال به سمت شهرک‌های صنعتی را هموار نمایند. در حوزه ساخت راه نیز با مشکلات بزرگی روبه‌رو هستیم؛ چرا که روند توسعه آن‌قدر عقب افتاده است که سرمایه‌های داخلی و ریالی پاسخ‌گوی این حجم از دریافت اعتبار نیست و ناچاراً باید به سمت سرمایه‌گذاری دلاری پیش برویم.
پرواضح است که در ایران ریسک سرمایه‌گذاری به‌شدت بالاست و شرکت‌های مطرح و چندملیتی حاضر به حضور در ایران نیستند؛ مگر دولت چهاردهم بتواند با یک توافق بزرگ و همه‌جانبه به جذب سرمایه‌گذاران اقدام نماید. آنچه تأسف‌برانگیز است، برخورداری همه‌جانبه کشور نسبت به جذب سرمایه‌گذار است و در این چهار دهه آن‌قدر پتانسیل‌های اقتصادی‌فرهنگی ایران در سخنرانی‌ها تکرار شده است که گاهی فکر می‌کنیم در یک بازی بچگانه گرفتار شده‌ایم؛ چراکه درمورد این توان سخنرانی می‌شود، اما در حوزه عمل، از تمامی این ظرفیت‌ها غافلیم یا این‌طور می‌خواهند که از این ظرفیت‌ها در تعامل جهانی استفاده نشود. 
در هر صورت نیازمند جهش در حوزه اقتصادی هستیم و رهبر معظم انقلاب(حفظه الله) نیز در سنوات گذشته و تذکر به مدیران کشور، از شعارهای اقتصادی برای تعیین نام سال استفاده نموده‌اند، اما دولت‌ها در این زمینه کوتاهی بسیار زیادی داشته‌اند؛ به نحوی که سرتیتر اکثر قریب به اتفاق اخبار و گزارشات داخلی به مبحث ناترازی‌های اقتصادی اختصاص یافته است؛ ناترازی‌هایی که به یک مدل اقتصادی ورشکسته تبدیل شده است و در بیشتر تریبون‌ها درمورد آن سخن گفته می‌شود. 
هشتگ ناترازی را می‌توان در اکثر امور مورد ملاحظه و سنجش قرار داد؛ ارزیابی که ما را به سالیان گذشته می‌برد و طرح این سؤال که چگونه ممکن است دولت‌های گذشته نسبت به مبحث انرژی تا این حد بی‌تفاوت بوده و بر سر جنجال‌های سیاسی عمر ملت را تلف نمایند. کشمکش‌های سیاسی در ادوار گذشته باعث شد تنها آمارهای اختلاس و خروج از کشور آقازاده‌ها دارای رونق باشد. هرچند برخی دولتمردان ایرانی باید در کنار ملت ایران در لیست تحریم‌های سیاسی‌اقتصادی قرار می‌گرفتند، اما تحریم‌ها برای آقازاده‌ها کاملاً بی‌اثر بوده و به‌راحتی قادر به نقل و انتقال میلیاردها دلار سرمایه ملت ایران به هر نقطه از جهان بوده‌اند و البته گیت‌های خروج مانعی برای عبور آنان ایجاد نکرده است. 
حالا اما امیدواریم دولت چهاردهم بتواند حداقل‌های معیشتی را برای ملت فراهم آورد؛ هرچند گرانی با پا به رکاب شدن قیمت شیر در ماجرای تورم داستانی دیگر فراروی ملت باز نموده است و زمزمه‌های گران شدن بنزین، آغازگر جنگ روانی و بی‌اعتمادی به برنامه‌های اعلام شده توسعه هفتم است. 
حالا برای برق نیاز به یک‌میلیارد دلار وجه نقد است که البته در خبرگزاری‌های رسمی نیز بدان اشاره شده است. در واقع کارشناسان امر هشدار داده‌اند فقط 9 ماه فرصت داریم تا بخشی از ناترازی حوزه انرژی را جبران کنیم. به نظر می‌آید به یک تحول بزرگ نیاز داریم که ان‌شاءالله انجام خواهد شد.