رحمت امینی که این روزها نمایش «جگر هندی» را روی صحنه می‌برد، با تأکید بر ضرورت توجه به ادبیات کلاسیک در تئاتر گفت: بعضی از آثار ادبی مانند شاهنامه مورداقبال بوده‌اند ولی برخی دیگر مانند گلستان سعدی، کمتر موردتوجه بوده‌اند و در اصطلاح، توی بورس نبوده‌اند.
نمایش «جگر هندی» به نویسندگی و کارگردانی رحمت امینی این روزها در تماشاخانه «سنگلج» روی صحنه است. این نمایشنامه اولین‌بار ۲۰ سال پیش با کارگردانی حسن وارسته روی صحنه رفت و حالا با کارگردانی خود امینی در حال اجراست.
امینی همزمان با اجرای این نمایش در گفت‌وگو با ایسنا با تشریح ویژگی‌های این اثر نمایشی بر ضرورت حمایت از آثار نمایشی که برخاسته از دغدغه‌های ملی میهنی‌مان است، تأکید کرد.
این کارگردان تئاتر که حدود ۲۰ سال پیش پیرو مباحثی که در کلاس ادبیات نمایشی در دانشگاه با دانشجویان داشتیم، در چند نمایشنامه‌ام به ادبیات و شیوه‌های نمایش ایرانی توجه داشته‌ام چرا که شیوه تدریس من به این صورت است که کلاس‌های تئوریک را هم به دوره‌های عملی تبدیل می‌کنم تا دانشجویان به‌صورت عملی کسب تجربه کنند.
او با ابراز تأسف از کم شدن واحدهای درسی نمایش ایرانی در دانشگاه‌های هنری افزود: متأسفانه واحدهای مربوط به نمایش ایرانی در دانشگاه به شدت محدود شده و به همین دلیل بهتر است همان دروس محدود را به‌جای تئوری به‌صورت عملی کار کنیم.
امینی با اشاره به ظرفیت نمایشی متون ادبیات فارسی ادامه داد: آثار سعدی، حافظ، عطار، فردوسی، مولوی، نظامی و... در کشورهای دیگر هم موردتوجه قرار گرفته‌اند. دراین‌بین برخی از آثار مانند شاهنامه یا آثار عطار و نظامی، بسیار موردتوجه بوده‌اند و بعضی دیگر به اصطلاح، توی بورس نبوده‌اند ازجمله حکایت‌های گلستان.
این مدرس دانشگاه اضافه کرد: حکایتی که ما از گلستان انتخاب کرده‌ایم، گویی فی‌نفسه در خودش چکیده طرح دارد و به‌جز این، ویژگی‌های جذاب بسیاری دارد که من ۲۰ سال پیش هم آن را برای نوشتن نمایشنامه انتخاب کردم. البته آن زمان دانشجو بودم و آقای حسن وارسته نمایشنامه را کارگردانی کرد ولی از همان زمان به مبحث اقتباس ادبی علاقه‌مند بودم.
امینی با اشاره به علاقه مشترک خودش و حسن وارسته به آثار برشت، یادآوری کرد: من و آقای وارسته هر دو به برشت علاقه‌مند بودیم و آن زمان این نمایش را کار کردیم و حالا بعد از ۲۰ سال دوست داشتم دوباره طبع‌آزمایی کنم و با دریافت‌های تازه‌تری هم در متن و هم در اجرا به سمت متن بیایم.
او ادامه داد: در این اجرای دوباره، ۶۰، ۷۰ درصد متن نسبت به نسخه اولیه تفاوت کرده ولی همچنان این نگاه مشترک را که با آقای وارسته داشتیم، در اینجا هم دنبال می‌کنم و آن هم فاصله‌گذاری برشتی است یعنی به تماشاگر گوشزد می‌کنیم که ما داریم حکایتی از سعدی را برایتان روایت می‌کنیم و این به‌نوعی متاتئاتری بودن این اجراست. یعنی تماشاگر با نوعی از تئاتر روبه‌روست که عناصر تئاتر در طول اجرا در آن به رخ کشیده می‌شود. این ویژگی نمایش ماست و دست ما را باز گذاشته که ارجاعاتی به امروز و شرایط خودمان داشته باشیم؛ هم در دیالوگ و هم در موسیقی و فرم اجرایی.
امینی این اجرا را برای خودش نوعی تئاتر تجربه‌گرا دانست و افزود: این اجرا هر شب برای ما چالش‌هایی دارد. ما این کار را به‌عنوان اجرایی کمدی آغاز کردیم ولی حالا کمی ویژگی‌های گروتسک پیدا کرده یعنی بیشتر از آن‌که کمدی باشد، طنز تلخی دارد.
او اضافه کرد: شاید تماشاگر همیشگی تماشاخانه «سنگلج» با بخش‌های طنز تلخ نمایش ما ارتباط برقرار نکند ولی این‌گونه طنز برای تماشاگر معمول تئاتر خوشایند است و ظرایف و دقایق آن را درک می‌کند. به هر روی، طنز ما طنز سرخوشانه‌ای نیست مانند طنز خود سعدی.
امینی در پاسخ به این پرسش که اجرای نمایشنامه‌هایی که برآمده از فرهنگ و داشته‌های ملی ماست، چقدر در ایجاد اعتمادبه‌نفس ملی مردم‌مان اثرگذار است، توضیح داد: متأسفانه در سینما و تئاتر، کار ساده‌تر این است که به اجرای آثار طنز روی آوریم. البته که بد هم نیست و بارها هم گفته‌ام کمدی‌های شبانه هم ضرورت دارد اما به تئاترهایی در سطح دیگر هم نیاز داریم و نیز به گونه‌های متنوع‌تری از تماشاگران.
او با اشاره به جریان معمول تئاتر در سال‌های اخیر اضافه کرد: الان مدلی از تئاتر سلبریتی‌پسند مد شده که این آثار می‌توانند سطح کیفی متفاوتی داشته باشند و مدل دیگری هم می‌کوشد تا حداکثر خنده را از تماشاگر بگیرد و به‌این‌ترتیب او را جذب کند. در‌حالی‌که در این میان، نیازمند انواع دیگری از تئاتر هم هستیم که البته ساخت و اجرای آن کار دشوارتری است. به همین دلیل جای این‌گونه آثار در تئاتر ما خالی است. ضمن این‌که تماشاگر هم عادت کرده که بیشتر خواستار جنبه‌های سرگرم‌کننده تئاتر باشد.
این کارگردان تئاتر با تأکید بر ضرورت حمایت از نمایش‌هایی که دغدغه ملی میهنی دارند، خاطرنشان کرد: در شرایطی مانند امروز، اداره‌کل هنرهای نمایشی باید نمایشنامه‌هایی را که دغدغه‌های ملی ما را مطرح می‌کنند، شناسایی کند و هنرمندانی مانند حسین کیانی، حمید نعیمی، شهرام کرمی، محمد رحمانیان، حمید امجد، علی شمس، محمد مساوات، علی‌اصغر دشتی، حمید پورآذری و... بزرگانی مانند آقای بهرام بیضایی را اگر در ایران بود، دعوت کند که نمایش‌هایی براساس داشته‌های ملی و فرهنگی خودمان بسازند و آثار را بر اساس دغدغه‌های ملی میهنی خودمان روی صحنه بیاورند. این هنرمندان در آثار خود توجه به ادبیات و شیوه‌های نمایش ایرانی را نشان داده‌اند و این طرز فکر باید موردحمایت قرار بگیرد. بدین‌ترتیب تماشاگری که از فضای این‌گونه آثار دور بوده، بار دیگر به این‌گونه نمایش‌ها علاقه‌مند می‌شود.
نمایش «جگر هندی» به نویسندگی و کارگردانی رحمت امینی هر شب ساعت ۲۰ و پانزده و به مدت ۷۰ دقیقه روی صحنه می‌رود.
بازیگران این نمایش (به‌ترتیب الفبا) عبارتند از: فرزاد ‌برهمن، دلارام ترکی، محسن ‌جلالی‌‌راد، نوید ‌جهان‌زاده، امین ‌زارع، بهروز ‌سروعلیشاهی، مهدی مهریار، محمدرضا نوری.