شیراز  الهام‌بخش دیپلماسی فرهنگی کشور  است

 رخداد کم‌سابقه میزبانی ۱۴ هیئت خارجی به مناسبت هفته نکوداشت شیراز در حالی شکل گرفت که شهرداری شیراز -بخوانید شیراز!- به‌ندرت به طور هم‌زمان سفرا و مدیران ارشد شهرها و کشورهای خارجی را توأمان میزبانی کرده است؛ سفرای کره، مجارستان، صربستان، ارمنستان، مالزی، فیلیپین، معاون سفیر رومانی و سرکنسول روسیه، رئیس مؤسسه فرهنگی اکو و هیئت‌های سطح بالا از شانگهای، آنکارا، بغداد و البته پچ مجارستان و نووی‌ساد صربستان، دو خواهرخوانده شیراز (پایتخت‌های فرهنگی اروپا در سال‌های ۲۰۱۰ و ۲۰۲۳) در حافظیه روح و جان را با فضای معنوی آرامگاه لسان‌الغیب و غزل‌های نابش مأنوس کردند، در باغ جهان‌نما، این نمونه کم‌نظیر پیوند هنر و طبیعت، نغمه روح‌نواز موسیقی شیراز را تجربه کردند، با میراث معنوی گران‌سنگ و آیین‌های کهن شیراز آشنا شدند، طعم بی‌نظیر فالوده سنتی و عرقیات شیرازی را در کنار آشنایی با شیوه آماده‌سازی و تهیه آن‌ها چشیدند و آداب و رسوم عشایر غیور، بخش جدایی‌ناپذیر هویت این خطه پرافتخار و از عوامل مهم تنوع قومی و زبانی رشک‌برانگیز فارس را به نظاره نشستند.
همچنین، گفت‌وگوهای دوجانبه سپهر متنوع و متعددی از موضوعات را در بر گرفت: سهم شیراز از رشد قابل‌انتظار گردشگران روس پس از اعمال سیاست لغو روادید در آینده نزدیک، رویدادهای فاخر فرهنگی‌هنری بین ایران و ارمنستان با محوریت شیراز و استان فارس که بنا به ملاحظاتی رسانه‌ای کردن آن در دستور کار نیست، تسهیل ارتباط دانشگاهی و موزه‌ای بین شیراز و پچ، همکاری و تسهیلگری شهرداری در برگزاری فم‌تریپ برای آژانس‌های گردشگری صرب، امکان‌سنجی صدور خدمات فنی و مهندسی به عراق، مذاکره برای امضای تفاهم‌نامه همکاری با شانگهای در حوزه بازآفرینی و طراحی شهری و... بخشی از ایده‌های دردسترس و قابل‌اجرا بود که در خلال گفت‌وگوها بدان اشاره شد. در کنار توجه به اصول مهمان‌نوازی که بخش مهمی از هویت شیراز و شیرازی است، کلاس شهری به تصویر درآمد که در آن شأن مهمان همان اندازه مهم است که منزلت میزبان؛ بدون سهل‌انگاری‌ها و هیجانات رایجی که از سر کارنابلدی تکریم مهمان تعبیرش می‌کنند و چیزی نیست جز تحقیر میزبان.
این معنا که در همکاری‌های بین‌المللی به فرض مهیا بودن تمامی بسترها و عزم همه ذی‌نفعان داخلی تنها نیمی از مسیر را پیموده‌ایم، گزاره‌ای عقل سلیمی (Commonsensical) است که نیازمند بینش و تخصص ویژه‌ای نمی‌باشد. با این وجود، بی‌هیچ مبالغه‌ای و بدون تلاش برای دستاوردسازی‌هایی که سال‌هاست در فرهنگ اداری کشور ما به روالی عادی بدل شده، اندکی جست‌وجو در برگزاری رخدادهای مشابه در شهرهایی که درست یا غلط، همیشه مقایسه با آن‌ها را مبنای قضاوت خودمان قرار داده‌ایم، یا واکاوی سطح و کیفیت مشارکت بین‌المللی بسیار ناچیز در برخی رویدادهایی که با ظرفیت و پیگیری و هم‌افزایی چند نهاد استانی برگزار شده و با توجه به این معنا که این سطح حضور در هفته نکوداشت شیراز بیش از هرچیز حاصل شبکه ارتباطی شهرداری شیراز است، توجیه مقبولی است که هفته نکوداشت شیراز ۱۴۰۴ را از خاطره‌انگیزترین و دوست‌داشتنی‌ترین قاب‌های دیپلماسی فرهنگی شیراز بدانیم. شیراز ۱۴۰۴ بی‌تردید کانون پرتکاپو و الهام‌بخش دیپلماسی فرهنگی کشور است. نگارنده نه به پشتوانه بضاعت اندک خود، که با تکیه بر فرصت‌هایی که برای آموختن از محضر بزرگان این حوزه نظیر دوست ارجمند، دکتر جوردی واکوئر دبیرکل انجمن کلان‌شهرهای جهان از متخصصان کم‌نظیر «دیپلماسی عمومی و بین‌المللی‌سازی شهرها» نصیبش شده، آگاه است که حوزه دیپلماسی عمومی، این مؤلفه تأثیرگذار در قدرت نرم کشور و تأمین‌کننده منافع ملی، عرصه‌ای برای تمرکزگرایی نیست. با وجود این اما، اگر فرض بر این بود که تنها و تنها یک شهر و یک استان این بار سنگین را بر دوش بکشد، آن شهر شیراز و آن استان فارس بود. ای کاش طی این سال‌ها به‌گونه‌ای عمل کرده بودیم که می‌شد به‌راحتی از کنار برگزاری هفته نکوداشت شیراز ۱۴۰۴ (از بعد بین‌المللی) گذشت. ای کاش صرف‌نظر از هر دیدگاه سیاسی و حزبی، یا هر حب و بغضی شیراز و فارس را آن‌گونه ببینیم و آن‌گونه بخواهیم که معاون شهردار نووی‌ساد (آتن صربستان) با زمینه مطالعاتی تاریخ و باستان شناسی می‌بیند: «دیاری که حتی در مقایسه با رم، نسخه اورجینال میراث و تمدن را به جهانیان ارائه می‌کند.» این نوشتار، تصریحاً یا تلویحاً قصد و تمایلی برای مقایسه‌های ادوار مدیریتی نداشته و ندارد و هرگونه ارجاع تاریخی و در زمانی، صرفاً برای ارائه تصویر واقعی از آنچه رخ داده، صورت گرفته است. غرض تأکید بر راه‌های نرفته و کارهای برزمین‌مانده‌ای است که «ما» به شیراز و فارس و ایران بدهکاریم؛ به لزوم اتخاذ افق دید جهانی در برنامه‌های شهر و استانی که برخی از کارگزاران و کنشگرانش بایستی سال‌ها حضور در تیتر و صفحه اول رسانه‌ها و رزومه‌های سنگین را فراموش کرده و فروتنانه اصولی را یاد بگیرند که ان‌شاءالله برای فردای امیدوارکننده و روشن این سرزمین، بسیار بسیار موردنیاز است.