معضل همیشگی سوکراتس، وزن و ضعف عضلانی‌اش بود؛ چیزی که با بی‌توجهی او نسبت به رژیمی غذایی‌اش تشدید می‌شد. او علاقه خاصی به انواع نوشیدنی داشت و وعده‌های غذایی کامل و مغذی را رد می‌کرد. وزن او حدود 81 کیلوگرم بود و قطعاً برای کسی با قد یک متر و 95 این وزن استخوانی و کم بود. 
خوراکی‌اش در خانه و در کافه‌ها یا قطعه کوچکی اسنک بود و یا معمولاً در حال ناخنک زدن به بشقاب دوستانش بود. وقتی مادر یا همسر دوستانش غذا می‌پختند، با بی‌میلی بشقابش را پر می‌کرد. نوشیدنی خانگی را می‌نوشید، اما هیچ وقت غذای داخل بشقاب را تمام نمی‌کرد. او لیوان پشت لیوان آب‌میوه سر می‌کشید، اما به ندرت میوه طبیعی می‌خورد و خانواده‌اش به شوخی می‌گفتند او حاضر نیست به خودش زحمت کار سخت پوست کندن و جویدن را بدهد. 
سوکراتس همیشه لاغر بود؛ پدرش به طعنه «فربه» صدایش می‌کرد، اما بین دوستانش معروف به لاغرترین بود. عدم تمایل او به افزایش وزن باعث آسیب‌پذیری بیشتر برابر مدافعان و خستگی‌اش شده بود. او در حین بازی‌ها وزن زیادی از دست می ‌اد و به خاطر کم‌آبیِ جدی به سختی به سمت رخت‌کن قدم برمی داشت. با مجوز کاهش رژیم تمرینی‌اش، روز بعد از بازی را معمولاً روی تخت ماساژ سپری می‌کرد و فیزیوتراپ‌ها تلاش می‌کردند با ماساژ عضلات ضعیف و دردناک وی، رمق دوباره را به او برگردانند. در زمان عمل لوزه‌هایش، یک هفته قادر به خوردن غذاهای جامد نبود و وزنش تا 68 کیلوگرم کاهش پیدا کرد. او تقریباً در مسابقات آن زمان، مثل کسی که فاقد توان و قدرت لازم است، در حال غَش بود!
سوکراتس می‌دانست میزان آمادگی بدنی‌اش 30 تا 40 درصد کمتر از سایر بازیکنان است و هم‌تیمی‌هایش هم خوب می‌دانستد که در بازی‌های مهم مجبورند کمبود انرژی او را جبران کنند.