محمدرضا جوکار - گروه ورزش
باید اقرار کرد که برخی بی‌اخلاقی‌ها باعث کاهش محبوبیت سرخابی‌ها در بین مردم و نسل جوان شده است.
روزگاری در هر محفل و نشستی بین پیر و جوان از هر قشر و طیفی بحث آبی و قرمز گرم بود؛ کُری‌خوانی‌هایی که حتی ممکن بود به جاهای باریک هم کشیده شود و در کنار شیرینی‌ها، گاهی تلخی‌های خاص خود را هم داشت و از طرفی باعث هیجان در آن طرف میدان، یعنی زمین مسابقه هم می‌شد.
اما کمتر شاهد بی‌احترامی بین مربیان و بازیکنان دو تیم بودیم و به نوعی حرمت‌ها بین یکدیگر و پیشکسوتان همیشه حفظ می‌شد.
کُری بین هواداران از قدیم رسم بود و تا امروز هم تا حدودی در جریان است، ولی در حال حاضر به قدری کم‌رنگ شده که اصلاً قابل قیاس با گذشته نیست. شاید نگرش و دید مردم به خصوص در نسل جوان عوض شده که دیگر به خاطر دو تیم فوتبال با هم بحث نکرده و کری نخوانند؛ شاید هم این‌قدر بی‌اخلاقی از سطح  مدیریت تیم‌ها گرفته تا کادر فنی و بازیکنان ادامه دارد و دیگر تمایل و انگیزه‌ای  برای دنبال کردن و تعصب روی تیم‌ها و بازیکنان باقی نگذاشته است.
وقتی نسل جوان می‌بیند مدیران، مربیان و بازیکنان به‌جای عذرخواهی از هواداران بابت عدم‌ نتیجه‌گیری در زمین مسابقه، توطئه و دست‌های پشت پرده را مقصر ناکامی  می‌دانند تا به این وسیله کم‌کاری  خود و ضعف‌های فنی را توجیه کنند، وقتی تمام تمرکز آنها رسوا کردن حریف است نه تمرکز روی مسائل فنی خود، وقتی می‌بیند بازیکن یا مربی تیم‌ محبوبش علی‌رغم دریافت مبالغ میلیاردی، به مانند دو کودک ناهنجار صحبت و رفتار می‌کنند، خود به خود از دنبال کردن و تعصب روی آنها سرافکنده و دلسرد می‌شود.
اصلاً دنبال کردن  کسانی که با یک غوره سردی می‌کنند و با یک مویز گرمی، چه ارزش و سودی دارد؟
نمونه اخیر این رفتارها، جنگ لفظی و بی‌احترامی دو کاپیتان سابق تیم ‌ملی به یکدیگر بود؛ کسانی که در حال حاضر در سکان هدایت دو تیم بزرگ سرخابی پایتخت قرار دارند.
به راستی که هیچ‌کدام از این رفتارها و صحبت‌ها نزد هواداران و مردم خریداری نداشته و جز تأسف برای فوتبال چیزی بین مردم در پی نداشت و چه زود هم این شعله بی‌احترامی‌ها به خاطر عدم استقبال مردم و هواداران دو تیم خاموش شد. توجیهات و حرف‌هایی  که دیگر نزد مردم  خریداری ندارد، فقط از محبوبیت خود و تیم‌هایشان نزد مردم  می‌کاهند.